Paskong Bukid?

Mga magsasaka sa Meycauayan noong 1900's

Narinig na ba ninyo ang “Paskong Bukid?” Marahil ay alam nating lahat kung ano ang Pasko na para sa mga Pilipino ay katumbas ng Pasko ng Pagsilang (mayroon ding isang pang Pasko sa pagdiriwang ng simbahan, ang Pasko ng Pagkabuhay.) Noong ako ay nag-aaral ng hayskul sa isang pampublikong paaralan sa Marilao, nagtataka ako sa tuwing sasapit ang ika-6 ng Enero dahil kaunti lamang ang mga pumapasok na mga kamag-aral ko sa araw na iyon. Sa pag-uusisa kinabukasan, nabatid kong kaya pala sila liban sa klase ay namasko sila dahil Paskong Bukid daw sa kanila. Ngunit ano nga ba ang “Paskong Bukid?” Iba pa ba ito sa Pasko ng Pagsilang na ipinagdiriwang ng mga Katoliko?

Ipinagdiriwang ng mga magsasaka sa Gitnang Kapatagan ng Luzon ang Paskong Bukid tuwing ika-6 ng Enero, sa Kapistahan ng Tatlong Hari sa lumang kalendaryo ng simbahan. Sa mga lumang Almanaque o kalendaryo, ang ika-6 ng Enero ay “Fiesta de Precepto. (Fiesta) de la Epifania del Señor y la Adoracion delos Santos Reyes Baltazar, Melchor y Gaspar.” Pistang Pangngilin. Ang Pagpapakita ng Banal na Sanggol at ang Pagdalaw ng mga Banal na Pantas na si Melchor, Gaspar at Baltazar. Paskong Bukid ito kung tawagin sapagkat tanging mga taga-bukid lamang ang nagsasagawa nito. Hindi ako pamilyar noon sa pagdiriwang na ito sapagkat ako ay lumaki sa kabayanan ng Meycauayan na malapit sa mga pangisdaan. Sa pangkalahatan, ang Meycauayan ay nahahati sa dalawang bahagi: ang Kabayanan na malapit sa Ilog Meycauayan at mga palaisdaan at ang Bukid na bahaging palayan. Pero bakit nga ba may Paskong Bukid sila?

Sa kasaysayan ng pagsilang ni Jesukristo, ibinalita ng mga kawan ng anghel sa mga pastol ang magandang balita na dumatal na sa daigdig ang kaligtasan. Ang mga pastol na ito ang siyang unang nakatunghal sa Sanggol sa sabsaban. Sila ang unang bumisita sa Banal na Mag-anak nina Jesus, Maria at Jose sa Bethlehem. Ang mga magsasaka, na ang ilan din ay nag-aalaga o nagpapastol ng mga hayop, ay tinitingalang mapalad ang mga pastol na pinagbalitaan ng magandang balita ng anghel. Dahil dito, ipinalalagay nila na sa kabila ng kanilang abang kalagayan, pinili pa rin ng Diyos na magpakita sa mga pastol. Dahil wala naming nagpapastol ng tupa sa Pilipinas, itinuturing ng mga magsasaka na ang kanilang maralita ngunit marangal na pamumuhay ay masasalamin sa mga pastol na ito. Sa kanilang hanay, bagamat sila’y aba, unang sumilay ang kaligtasan. Sapat na dahilan upang ipagdiwang nila nang may higit na pag-aalab ng kanilang mga damdamin ang Pista ng pagpapakita ng Panginoon.

Nakatutuwang isipin na sa kabila ng pagbabago sa Liturhiya ng Simbahang Katoliko kung saan hindi na itinituring na pistang pangngilin ang ika-6 ng Enero at inilipat na ang Kapistahan ng Pagpapakita ng Panginoon sa unang Linggo ng Enero, buhay pa rin ang pagdiriwang ng Paskong Bukid sa Meycauayan. Kahit na napasok na ng iba-ibang mga relihiyon at sekta ang bahanging ito ng bayan, marami pa rin ang naghahanda ng pagkaing tulad ng sa Paskong Tunay. Maririnig pa rin ang walang-humpay na sagitsit ng mantika sa mga pinipirito sa kusina o likod-bahay. Nawala man ang pagsisibak ng kahoy na ipariringas sa kalang mga kawa ang pinaglulutuan, nariyan pa rin ang mga tagapagluto ng pamilya na walang sawang niluluto ang espesyal na putahe ng kanilang angkan. Nagbibihis pa rin ng mga bagong damit ang mga bata at dumadalaw sa mga magkakamag-anak na kung minsan ay umaasang makakukubra pa ng mga pamasko sa mga hindi pa nila napupuntahan noong nakaraang ika-25 ng Disyembre. Masarap pagnilayan na kahit na mabilis ang modernisasyon sa bahaging ito ng Meycauayan dahil sa pagsulpot ng mga pabrika at pagawaan, hindi pa rin namamatay ang tradisyong ito. Tradisyong nagpapaalala na ang kaligtasan ay makakamit ng kahit na pinakapayak sa ating lahat.

06 Enero, 2013

Lungsod ng Meycauayan